Het is al een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb.
Ik heb ook getwijfeld om dit bericht te posten, maar tegelijkertijd denk ik dat het maar een hart onder de riem kan betekenen voor alle lieve koppels die nog volop in het proces zitten.
Op 19 augustus kregen wij ons telefoontje. (Bijna exact 2 jaar nadat we gestart zijn, onze 9de poging) Proficiat u bent zwanger. Tranen van geluk, van verwondering, van ongeloof, van opluchting, van vanalles rolden ons over de wangen. Dit kon toch niet waar zijn?! Een week later moesten we terug voor een bloedafname, alles was ok. 2 weken later terug een bloedafname, terug was alles ok. Na 8 weken (op 8 september) hadden we onze eerste echo. Alles was prima, het hartje klopte goed. Wat een ongelofelijk gevoel.
Ik merkte wel dat ik in die eerste weken heel voorzichtig was met mijn gevoel van blijdschap. Na zoveel ontgoocheling wou ik mezelf precies beschermen.
Na 12 weken (op 6 oktober) kregen we onze 3-maanden echo, een eerste beeld van onze grootste droom die uitkomt, alles is ok.
Ondertussen zijn we 20 weken ver. Het is heerlijk, maar ik voel dat er toch een soort van angst blijft. Ik vind het jammer, want ik wou dat ik me helemaal kon overgeven aan het gelukzalige gevoel van zwangers zijn (ondanks de misselijkheid, de rugpijn, de vermoeidheid :-)). Nu kan het natuurlijk zijn dat vrouwen die natuurlijk zijn zwanger geworden die angstmomenten ook ervaren, dat weet ik niet.
Onze eerste poging in Jette, onmiddellijk prijs, het grote lot, eindelijk ook voor ons.
Ik wens jullie lieve dames, lieve heren, dat zelfde grote lot met heel mijn hart toe.
Dat jullie geduld ook beloond mag worden op een dag, ik wens het jullie van harte toe.
Heel veel liefs.
Hey Anna,
BeantwoordenVerwijderendat is supernieuws! Er staan hier geen data bij, dus ik vermoed dat je al bevallen bent en zo? Ik heb me ingeschreven voor je blog, want ik begin nood te krijgen aan ondersteuning. Wij hebben nu (nog maar) onze eerste punctie achter de rug, nu terugplaatsing van voorlaatste cryo. Ik zit nu in mijn wachtweek en het is zo lastig. Telkens zeggen ze dat het topembryo's zijn, dus vragen we ons steeds meer af waarom het niet lukt (er moet dan toch wél een reden zijn?). Ik las op je blog dat je naar Jette bent gegaan dan, hebben ze verdere onderzoeken gedaan? Groetjes en nog eens dikke proficiat!
Dag lieve vrouw, dankje voor jouw lieve wensen. ik ben inderdaad ondertussen 4 maanden mama van een flinke zoon. Jouw verhaal is heel herkenbaar voor mij en ik kan me inbeelden dat je wat radeloos wordt. Ik zie dat je schrijft dat het "(nog maar)" is, maar wat ik me herinner is dat mijn ontgoocheling en radeloosheid minstens even groot was in het begin, dus voel maar wat je voelt, dat had ik toen écht nodig, ookal zeiden mensen me toen dat ik de moed niet mocht opgeven. Die 2 kunnen naast mekaar staan hoor. Ik heb in mijn IVF jaren geleerd dat er veel complexe emoties bestaan, zo staan hoop en radeloosheid en moed en ontgoocheling zeer dicht bij mekaar en kunnen ze ook gewoon tegelijkertijd perfect bestaan :-). Maar je vroeg me eigenlijk naar mijn ervaring over Jette. Ja, daar hebben ze toen bijkomende onderzoeken gedaan (check baarmoeder op verklevingen en punctie van mijn baarmoederslijmvlies op mogelijke ontsteking) en alles was tiptop in orde. Uiteindelijk was onze zoon een minder goed embryootje, als ik me goed herinner een Ctje, wij zeggen vaak tegen mekaar dat die toppertjes niet bij ons pasten, dat er bij ons een hoekje moest afzijn :-) maar zo zie je maar dat de kwaliteit van het embryo niet altijd een vergrootte kans op slagen geeft. Maar ik klampte me ook vast aan dat nieuws, ik klampte me gewoon aan elk nieuwtje vast om toch maar iet of wat gevoel van controle of zekerheid te hebben. Je mag me altijd mailen en dat meen ik, met twijlfels of onzekerheden of verdriet of nieuws of... ik steun je hier heel graag bij, ik heb geen waarheid in pacht, maar ik heb wel een warm hart dat ik jou kan geven. Veel liefs, Anna (anna.ivf.blog@gmail.com) PS: maak gerust een nieuw emailadres aan als je anoniem wil blijven, ik doe het ook onder een alias, omdat ik het niet makkelijk vond om zo'n persoonlijke dingen onder mijn eigen naam online te zetten. Zie maar wat juist voelt. Liefs
BeantwoordenVerwijderenIk ben deze blog begonnen onder een pseudoniem omdat dat beter voelde. Nu ben ik gewoon bereikbaar onder sandradecadt1@gmail.com. Mijn ana mailadres werkt niet meer vrees ik. Liefs, Sandra
Verwijderen