Verborgen verdriet

december 2016

In mijn heel IVF traject heb ik enorm veel verdriet ervaren.
Eerst omdat ik niet natuurlijk zwanger kon worden, dan omdat ik me moest laten steriliseren om aan het IVF traject te kunnen beginnen en als we dan uiteindelijk waren begonnen, elke keer dat een poging niet lukte of zelfs soms verdriet omdat er maar één of twee eicellen bevrucht waren of omdat ik maar één of twee eicellen had.
Binnen een IVF traject volgen de stappen mekaar snel op en dat maakte ook dat de emoties mekaar snel opvolgden.
Als ik dan weer het nieuws kreeg van een mislukte poging, nam ik wel de tijd om het verdriet er te laten zijn.
Mijn man en ik hadden dan de gewoonte om een wandeling te gaan maken en een boom te zoeken met evenveel stamvertakkingen als het aantal pogingen dat we achter de rug hadden.

Toch voelde ik me heel eenzaam met dat verdriet.
Het was niet zichtbaar voor de buitenwereld.
Verdriet dat echt diep ging.
Verdriet dat verborgen was.

Tegelijkertijd was er die zeer aanwezige, grote kinderwens en dat maakte dat ik sneller schakelde, dat ik me vermande en dan startte aan een nieuwe poging.
Ik kan me niet anders inbeelden dat dat soort verdriet voor alle vrouwen en mannen die bezig zijn met IVF zo herkenbaar is.

Nu, 3 jaar na mijn 9de en eerste succesvolle poging, ervaar ik de ruimte om het verdriet dat ik altijd opzij heb geschoven een plaats te geven.
Ik wil daar nu graag aan werken en dat wil ik met jou delen.
Ik wil naar al dat verborgen verdriet kijken, rouwen om mijn 8 mislukte pogingen en die een plaats geven in mijn leven.
Ik hoop dat dat proces ook voor jou een hulp mag zijn.

Warme groeten,

Sandra

Geen opmerkingen:

Een reactie posten